Ankara’ya dışarıdan bakanlar onu soğuk, gri bir şehir olarak görürler. Onun geri dönüşünü metheden şairlerden, “iyi kalpli üvey ana” olarak bahsedildiği şiirlere gelmek yeni kurulan Cumhuriyetin başkentinin kendini kabul ettirebilmesi kadar zor bir süreci anlatır. Oysa bilenler bilir, Ankara’nın kaldırımları, binaları, sokakları tarihten, edebiyattan izler barındırır. Kimi zaman önünden geçtiğiniz bir radyoevi, kimi zaman bir üniversitenin taş binası size şehrin geçmişini fısıldar.
Okullar pek çok sorunla açıldı. Okul ihtiyaçlarına geçen yıla göre %120’e yakın zam geldi ama gelirimiz, ücretlerimiz artmıyor.
Hayatlarımıza yönelik saldırıların her gün daha da arttığı, derinleşen yoksulluğun kadınların omuzlarına yıkıldığı bir süreçte, “Yüzümüzü güneşe, sırtımızı dalgalara veriyor, umudu büyütüyoruz” çağrısıyla 15-18 Ağustos tarihleri arasında İzmir Dikili’de kadın yaz kampımızı gerçekleştirdik. Yüzümüzü umuda ve birbirimize döndük, düşlediğimiz kolektif ve özerk alanımızı birkaç günlüğüne de olsa şenlikli elbirliğimizle yeniden inşa ettik.
